Zaczęła się nasza podróż do domu. Zdaliśmy domek bez problemu i poszliśmy na autobus do Koszalina skąd mamy pociąg do Zabrza. Po przyjeździe do Koszalina mamy jeszcze cztery godziny luzu do odjazdu pociągu. Poszliśmy więc do centrum. Jak podaje Wikipedia:
"Koszalin (niem. Köslin, łac. Coslinum ) – miasto na prawach powiatu w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, drugie co do wielkości miasto na Pomorzu Zachodnim. Położone na Pobrzeżu Koszalińskim, nad rzeką Dzierżęcinką, nad jeziorami: Jamno i Lubiatowo Północne. Siedziba powiatu koszalińskiego, sądu okręgowego, wydziału zamiejscowego urzędu marszałkowskiego i delegatury urzędu wojewódzkiego.
Miasto jest większym ośrodkiem kulturalnym w regionie, w którym znajdują się teatry, kina, filharmonia, amfiteatr oraz muzea. Jest także siedzibą lokalnych mediów. W Koszalinie znajduje się również kuria diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Koszalin jest największym miastem regionu środkowopomorskiego .
Historia
W 1214 r. książę pomorski Bogusław II nadał wieś Koszalin (łac. Cossalitz), koło Góry Chełmskiej, w ziemi kołobrzeskiej klasztorowi w Białobokach k. Trzebiatowa .
W 1248 r. wschodnia część ziemi kołobrzeskiej z Koszalinem przeszła na własność biskupów pomorskich (kamieńskich), dając początek biskupiemu księstwu kamieńskiemu. 23 maja 1266 r. biskup Herman von Gleichen lokował miasto na prawie lubeckim, nadając mu okoliczne wsie i liczne przywileje i ustanawiając w nim swoją główną rezydencję oraz stolicę biskupiego księstwa kamieńskiego.
Nabywając wieś Jamno (1331), część jeziora Jamno wraz z mierzeją i grodem Unieście (1353) Koszalin uzyskał bezpośredni dostęp do morza, uczestnicząc intensywnie w następnych wiekach w handlu morskim jako członek Hanzy. Prowadziło to do zatargów z Kołobrzegiem i Darłowem – m.in. w 1446 doszło do wygranej bitwy z Kołobrzegiem. W 1516 wprowadzono zakaz kupowania towarów od osób, które mówiły językiem słowiańskim . Zarazy i wojna trzydziestoletnia zmniejszyły znaczenie miasta – w 1535 na dżumę zmarło 1,5 tys. z 2,5 tys. mieszkańców .
W 1582 roku ukończono budowę zamku-rezydencji książąt pomorskich.
Po wymarciu książąt pomorskich w 1637 r. miasto dostało się w ręce kuzyna Gryfitów – Ernesta Bogusława de Croy, a następnie margrabiów brandenburskich.
W 1690 wielki sztorm zamulił Jamieński Nurt, co zakończyło funkcjonowanie miasta jako portu morskiego .
Prawie całe miasto spłonęło w pożarze w 1718 r. i od tego czasu miasto rozwijało się bardzo powoli. W 1816 r. w Koszalinie umieszczono stolicę rejencji koszalińskiej (obok szczecińskiej i stralsundskiej) wchodzącej w skład prowincji Pomorze państwa pruskiego. Miasto stało się w tym samym roku również siedzibą powiatu Fürstenthum, w 1872 przemianowanego na powiat Köslin. W 1859 r. ukończono budowę linii kolejowej Koszalin – Stargard jako część linii do Gdańska. W 1890 r. do Koszalina przeniesiono szkołę kadetów z Chełmna. W kwietniu 1933 w jej miejscu powstał Narodowosocjalistyczny Instytut Wychowawczy (NPEAs; jeden z trzech pierwszych w Rzeszy) – rodzaj nazistowskiego gimnazjum realnego zakończonego egzaminem maturalnym. W latach 1911–1937 w mieście funkcjonowała komunikacja tramwajowa. 1 kwietnia 1932 miasto wyłączono z powiatu Koszalin i przekształcono w powiat grodzki
4 marca 1945 miasto zajęła Armia Czerwona (3 Korpus Pancerny Gwardii generała Aleksieja Panfiłowa), radzieckim wojennym komendantem miasta został major Woronkow. Miasto zostało zburzone w 40% .
Na mocy ustaleń konferencji w Poczdamie Koszalin znalazł się w Polsce. 28 lipca 1945 roku władza w mieście została przekazana reprezentantowi Polski Alfonsowi Kaczmarkowi . W lipcu 1945 r. administracja polska rozpoczęła proces wysiedlania dotychczasowych mieszkańców miasta do Niemiec . 9 maja przybył z Gniezna pierwszy transport 500 polskich osadników . Niemców wysiedlono z Koszalina ostatecznie do końca 1947 r.
W 1945 r. władze dwa razy przenosiły siedzibę administracyjną pierwszego województwa szczecińskiego (Pomorze Zachodnie) między Koszalinem i Szczecinem (19 maja – 9 czerwca; 19 czerwca – 5 lipca) . W 1950 r. podzielono województwo na województwo szczecińskie i województwo koszalińskie. Koszalin był w latach 1950–1975 stolicą „dużego” województwa koszalińskiego (jednego z 17) oraz w latach 1975–1998 siedzibą władz „małego” województwa koszalińskiego (jednego z 49). W latach 1946–1954 siedziba wiejskiej gminy Koszalin.
We wrześniu 1954 roku na placu A. Lampego (obecnie pl. Andersa) odsłonięto przy udziale członka Rady Państwa Stefana Matuszewskiego Pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej projektu prof. Józefa Różyckiego .
4 lutego 1954 r. do Koszalina przyłączono obręb Rokosowo . 31 grudnia 1959 r. do Koszalina przyłączono tereny zakładu remontowo-montażowego z Chełmoniewa o powierzchni 3,31 ha .
W 1980 roku odsłonięto popiersie gen. Karola Świerczewskiego (przy ul. Świerczewskiego; ob. ul. Dworcowa) .
1 stycznia 1989 r. powiększono obszar Koszalina o tereny o łącznej powierzchni 17,875 km², przyłączając wsie: Lubiatowo, Chełmoniewo, Dzierżęcino, Wilkowo, Sarzyno, Raduszka, część wsi Konikowo oraz pomniejsze działki przygranicznych wsi .
W wyniku reformy administracyjnej z 1998 Koszalin znalazł się w województwie zachodniopomorskim, mimo że część mieszkańców – głównie z Koszalina – opowiadała się za utworzeniem województwa środkowopomorskiego (pokrywającego się w części z dawnym woj. koszalińskim, istniejącym w latach 1950–1975).
1 stycznia 2010 roku zmianie uległy granice miasta, przyłączono tereny o powierzchni 15,01 km², w kierunku północnym, wraz z dawnymi wsiami Jamno i Łabusz ."
Zatrzymaliśmy się przy ratuszu, gdzie jest piękna fontanna, tzw. tańczące fontanny.
"Najstarsza gotycka kamieniczka w Koszalinie została wzniesiona w drugiej połowie XV wieku jako wiadomy symbol niezależności miasta w zakresie jurysdykcji. Domek zbudowano na planie trapezu, co było podyktowane przebiegiem murów miejskich. Do budowy wykorzystano część istniejącej tu wcześniej baszty strażniczej. Wejście do domu było od strony zewnętrznej murów miejskich, podyktowane było to faktem, że wprawdzie mieszczanie uznawali stanowisko kata za potrzebne dla egzekwowania sprawiedliwości, ale jednocześnie uważali je za odrażające, a samego kata za niegodnego pełnienia jakichkolwiek funkcji obywatelskich.[3]W ciągu wieków wielokrotnie dom kata przebudowywano, a po zniszczeniach w ostatniej wojnie, odrestaurowano go w 1956 roku przywracając mu prawdopodobny pierwotny wygląd.
Obecnie w centrum symetrycznej fasady mieści się ostrołukowe wejście główne, po bokach zaś znajdują się wysokie blendy i półkoliste okna. Na piętrze znajdują się prostokątne okna, dwa środkowe w kształcie wąskich szczelin. Elewacja budynku jest częściowo otynkowana.
Stanowisko kata w średniowiecznym Koszalinie funkcjonowało prawdopodobnie od 1464 roku. Egzekucje przeprowadzano na tzw. Górze Wisielców (przedłużenie ulicy Dąbrowskiego) i na rynku miejskim, potem szubienicę przeniesiono na ulicę Rolników lokując ją tuż przy murach miejskich. Ostatni raz kat wypełnił swoją powinność wobec miasta w 1893 roku, ale w kamienicy mieszkał do lat 30. XX wieku. Budynek został wpisany do rejestru zabytków pod nr 104 (obecnie 784) dnia 24 sierpnia 1956 roku."
W drodze powrotnej na dworzec poszliśmy zjeść pierogi w Pierogarni pod jemiołą. Stylowe wnętrze, dobrze dobrana muzyka i wspaniała obsługa to wizytówka firmy. Pyszne pierogi oraz barszczyk dopełniają obrazu.
Tym razem pociąg przyjechał planowo. Wsiedliśmy i kontynuujemy podróż do domu.
Do Zabrza dojechaliśmy z dwudziestominutowym opóźnieniem więc byliśmy zmuszeni wsiąść taksówkę. To tyle z opowieści wakacyjnych. Mam nadzieję że nikogo nie zanudziłem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz